بگذارید با هم موضوع را پیش ببریم‌:

سر کلاس آنلاین نویسندگی هستم. استاد کلانتری درباره‌ی هوش مصنوعی میگوید: «تا حالا با اون کار کردین، ده ساله دارم دربارش تحقیق می‌کنم. شما تو بهترین دوره‌ی نویسندگی هستید. شگفت انگیز نیست. کسی که میتونه جمله بنویسه یا یک کتاب اون هم در سریعترین زمان.» کمی تعجب کردم. عصبی شدم. چرا تشویق‌مان می‌کند با هوش مصنوعی کار کنیم. یک پوستر طراحی کرده بود که روی آن نوشته بود: «هوش مصنوعی خنگ می‌کند یا خلاق؟» کل بحثش همین بود سر کلاس. میگفت مهم است با آن آشنا شوید. چیزی است که بشر خلق کرده. چه بخاهید چه نه، وجود دارد. بهتر است پیش‌تر از دیگران آن را بشناسید. جواب سوال هم بستگی به شما دارد. آیا می‌توانید آن را کارگردانی کنید. ( یک جورایی تربیتش کردن )

کم‌کم ترسهایم ریخت. تمرین نوشتن یک طرح و کتاب را داد. لینک نصب را گذاشت. چند باری روی آن زدم، باز نمی‌شد. مشکل از فیلتر شکنم بود. فیلتر شکن را عوض کردم، کار کرد. کار کردن با آن راحت بود. در داخل کادر سوال، پیامم را نوشتم. خاستم مقدمه‌‌ای جذاب و ترغیب کننده درباره‌ی کپی‌رایتینگ بنویسد.
در عرض چند ثانیه نوشت. بدک نبود. ویرایش تمیز. گفتم حالا کپی‌رایتینگ را به معماری تشبیه کن. شگفت زده شدم. درست همان‌طور که قبلن خودم نوشته بودم، نوشت. فقط با ویرایشی تمیز‌تر و کمی بیشتر. مثلن جمله را به ستون و کلمه را به آجرهای آن تشبیه کرد. کم‌کم متوجه شدم استاد چرا گفت: «خنگ‌تر می‌کند یا خلاق‌تر؟»

تمرین بعدی جمله نویسی بود، باید خیلی دقیق میگفتم چه فرمی میخاهم. اینکه شما چطور از آن در‌خاست کنید مهم است. چون نتیجه‌ها متفاوت خاهد بود. انگار تشخیص نمی‌داد کدام جمله خنثی، جفنگ، یا خلاقانه است. دویست تا نوشت. فقط دو جمله خوب بود، نه خلاق. مانند دستیاری حرف گوش‌کن است. با‌ادب است وتلاش می‌کند راضی‌تان کند. باید کمکش کنید. جمله را بردارید و بگویید اینحا را اینطوری بنویس یا آن‌طوری. می‌توان از آن ویرایش یاد گرفت. دسته‌بندی را خوب انجام‌ می‌دهد. خستگی نا‌پذیر است. در جاهایی می‌شوید ‌استادش. به آن آموزش می‌دهید.