زمانی که تصمیم گرفتم در جستارگاه شرکت کنم به چند هدف بود:

اشتباه نکنید، این متن بخشی از رمان یا شعر نیست. بلکه جستاری آموزشی است برای اینکه بگوید: «چطور معلمی باید بود برای دانش آموزان.»
نویسنده با داشتن دایره‌ واژگان غنی و هنر چیدمان آنها کنار هم، هر جمله را به بنایی شکوهمند بدل کرده.
علاوه بر آن از تجربه‌‌ی رفتار معلمش در سوم راهنمایی گفته. با جزئیاتی مانند همین جمله معلم و فضای رفتار او را با دانش‌آموزان توصیف کرده.
چیزی که این جستار را جذاب و دلنشین کرده، تنها موضوع نیست، بلکه شیوه‌ی انتقال آن است.
خاننده می‌تواند بدون تصور اینکه متنی آموزشی می‌خاند با آن هم‌ذات‌پنداری کند و تصویرهایی را ببیند که نویسنده دیده و تجربه کرده.

چند‌ماهی می‌شود احساس می‌کنم بهتر می‌توانم ایده‌ها و پیام‌هایم را انتقال دهم به لطف آموزشهای استاد «شاهین کلانتری.»
نه اینکه من در تولید محتواهای ویدئویی نیستم، بلکه قبل از تولیدشان درباره‌ی موضوع مطالعه و تحقیق می‌کنم و سپس سعی می‌کنم آنها را از طریق نوشتن مقاله‌ای و انتشار آن در سایتم با مخاطبانم‌ به اشتراک بگذارم. (البته چندان مخاطب زیادی هم ندارم)
سپس بخش‌هایی از آن‌ها را با تسلط بیشتر به ویدئو برای انتشار در یوتیوب بدل می‌کنم.
اینطوری حداقل می‌دانم خوراک تکراری دیگر محتواسازان را استفاده نمی‌کنم.
شاید همان‌طور که خوردن بعضی مواد غذایی علاوه بر فایده زیان‌هایی هم دارد، قضیه‌ی تکنولوژی و تولید محتوا هم این‌طور است.
خیلی از رسانه‌ها می‌خاهند کاربران را مصرف‌گراهایی بدون اندیشه کنند.
اما این نمی‌تواند سلب مسئولیت کند از تولید‌کنندگان محتوا.